بررسی تأثیر سطح نگهداشت منابع نقدی بر ظرفیت بدهی و ارایۀ مدلی نوین برای تعیین ظرفیت بدهی (مطالعۀ موردی شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران)

انعطاف‌پذیری مالی داخلی به طور مستقیم به چگونگی استفاده از وجوه نقد، ظرفیت بدهی و اثر متقابل آنها در شرایط مواجهه با بحران و شوک‌های خارجی بستگی دارد. ظرفیت بدهی به عنوان یکی از عوامل تعیین‌کنندۀ انعطاف‌پذیری مالی داخلی، عبارت است از مقداری بدهی که شرکت در منابع تأمین مالی خود می‌تواند ایجاد کند به گونه‌ای که آن شرکت را از نظر نقدی دچار مشکلات مالی و نقصان در بازپرداخت بدهی‌ها نکند. بررسی عوامل مؤثر بر ظرفیت بدهی به عنوان یکی از اجزای انعطاف‌پذیری مالی داخلی شرکت‌ها اهمیت زیادی دارد؛ زیرا مشخص شدن این مسئله به پویایی و حفظ انعطاف‌پذیری مالی داخلی کمک می‌کند و باعث بهبود عملکرد شرکت در برخورد با مشکلات و بحران‌های مالی غیرمنتظره و همچنین استفادۀ بهینه از فرصت‌های سرمایه‌گذاری پیش‌آمده می‌شود. در این راستا، پژوهش حاضر به بررسی تأثیر سطح نگهداشت منابع نقدی بر ظرفیت بدهی 69 شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازۀ زمانی 1393 – 1382 می‌پردازد. بدین منظور با استفاده از روش بررسی میدانی و اسنادکاوی، اطلاعات استخراج شده با استفاده از روش‌های آمار توصیفی و الگوی داده‌های تابلویی مورد آزمون و تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. نتایج حاصل حاکی از آن است که سطح نگهداشت منابع نقدی به عنوان یکی از عوامل مؤثر در تعیین ظرفیت بدهی شرکت-ها می‌باشد. بنابراین وجوه نقد علاوه بر اینکه خود یکی از عوامل اصلی ایجاد انعطاف‌پذیری مالی داخلی می‌باشد، در تعیین ظرفیت بدهی به عنوان عامل دیگر ایجاد انعطاف‌پذیری مالی داخلی نیز نقش مهمی دارد.